به طور کلی علف‌های هرز گیاهان ناخواسته و نامطلوبی هستند که با رقابت در بهره‌برداری انسان از منابع آب و خاک تاثیر منفی روی رفاه و آسایش انسان می‌گذارند. اگرچه علف‌کش‌ها نقش مهم و موثری در کاهش تراکم علف‌های هرز و جلوگیری از خسارت آنها در کشاورزی و مرتعداری دارند، با این حال کاربرد علف‌کش‌ها نگرانی‌ها در مورد ایمن بودن مواد غذایی تولید شده و آلودگی محیط زیست را افزایش داده است و همچنین سبب شده است که کارشناسان کنترل علف‌های هرز به کاربرد روش‌های جایگزین برای کنترل علف‌های هرز روی آورند. به عنوان مثال علف‌هرزC. solstitialis با تراکم بالا در چراگاه‌ها و مراتع، تاکستان‌ها و سایر زیستگاه‌ها بخصوص در غرب ایالت متحده آمریکا مشاهده می‌شود؛ به طوری‌که در کالیفرنیا سطح آلودگی به این علف هرز از ۴۸/۰ میلیون هکتار در سال ۱۹۵۸ به ۲/۳ میلیون هکتار در سال ۱۹۸۵ رسید (مدوکس و همکاران^[۱۰]، ۱۹۸۵). از آنجا که کنترل شیمیایی در سطوح وسیع باعث آلودگی محیط زیست می‌شود، لذا برای کنترل این علف هرز در سطح وسیع از عوامل بیوکنترل استفاده می‌شود (سوبحین و فورناصری، ۱۹۹۴). با توجه به اینکه این علف هرز فقط توسط بذر تکثیر می‌شود، لذا حشرات بذرخوار از عوامل بیوکنترل مطلوب این علف هرز هستند (سوبحین و فورناصری، ۱۹۹۴).
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

استفاده از عوامل بیوکنترل برای کنترل علف‌های هرز به عنوان یک روش جایگزین و مطلوب در مدیریت علف‌های هرز نقش بسیار مهمی دارد. حشرات تک‌خواری^[۱۱] که از گونه‌های خاصی از علف‌های هرز به عنوان منبع غذایی تغذیه می‌کنند جزو عوامل بیوکنترل مناسب برای کنترل علف‌های هرز محسوب می‌شوند. شدت تاثیر عوامل بیوکنترل روی علف­های هرز به شرایط اقلیمی منطقه، زادآوری، اندازه و نحوه‌ی تغذیه حشره بستگی دارد (راوو^[۱۲]، ۲۰۰۰). گونه­ های سرخرطومی‌ متعلق به جنس Larinus Dejean, 1821 در کنترل اغلب علف‌های هرز تیره Asteraceae نقش مهمی دارند (زولفر^[۱۳] و همکاران، ۱۹۷۱ و کومبس^[۱۴] و همکاران، ۲۰۰۴). این سرخرطومی‌ها با تغذیه از بذر علف‌های هرز متعلق به جنسOnopordun باعث کنترل آنها می‌شوند (کریم­پور، ۱۳۸۷). این سرخرطومی‌ها از نواحی شرقی حوضه‌ی مدیترانه تا نواحی مرکزی آسیا انتشار دارند (کریم­پور، ۱۳۸۷). تعدادی از گونه‌های این سرخرطومی روی گونه‌های جنسEchinops فعالیت تغذیه‌ای داشته و باعث تولید مان^[۱۵] روی آنها می‌شوند (نصیرزاده و همکاران، ۱۳۸۴). مان­ها فرآورده‌های دارویی هستند که در اثر فعالیت این سرخرطومی‌ها روی ساقه گیاه میزبان تولید می‌شوند و از روزگاران قدیم استفاده دارویی دارند (نصیرزاده و همکاران، ۱۳۸۴).
از آنجا که اکثر گونه­ های سرخرطومی‌ جنس Larinus در کنترل علف‌های هرز و نیز تولید مان (به عنوان فرآورده دارویی) نقش دارند، لذا این تحقیق با هدف شناسایی گونه‌های سرخرطومی جنسLarinus و مطالعه‌ی برخی از ویژگی‌های زیستی گونه غالب در منطقه کرمان انجام گرفت.
۱-۲- جایگاه سرخرطومی‌های جنس Larinus Dejean, 1821 در رده‌بندی حشرات
جایگاه سرخرطومی‌های جنسLarinus در رده‌بندی حشرات به ترتیب زیر می‌باشد (تریپل­هورن و جانسون^[۱۶]، ۲۰۰۷):
Class: Insecta
Order: Coleoptera
Suborder: Polyphaga
Infraorder: Cucujiformia
Superfamily: Curculionoidea
Family: Curculionidae
Subfamily: Lixinae
Tribe: Lixini
Genus: Larinus Dejean
۱-۳- ریخت شناسی سرخرطومی‌ها­ی خانواده Curculionidae
در این سرخرطومی­ها سر به سمت جلو رشد کرده و خرطوم را به وجود آورده است. خرطوم به صورت کشیده و استوانه­ای شکل و یا کوچک و پهن است. شیار شاخکی^[۱۷] در طرفین خرطوم قرار دارد که بند قاعده­ای شاخک در آن قرار می­گیرد (شکل۱-۱). اندازه خرطوم در تشخیص جنس نر و ماده اهمیت دارد. قطعات دهانی دارای پیش­چانه^[۱۸] مشخص است. پالپ­های رشد یافته اتصال مفصلی با
پیش­چانه دارند. پالپ­های لب پایین ۳ بندی، کوتاه و گرد می­باشند. پالپ­ها به صورت شکمی در انتهای پیش­چانه واقع شده ­اند و بندهای آنها به گونه ­ای با هم جوش خورده­اند که پالپ یک بندی به نظر
می­رسد. در سرخرطومی­ها لب بالا وجود ندارد.

شاخک­ها از نوع زانویی- چماقی می­باشند و کم و بیش از قاعده خرطوم فاصله دارند. بند اول شاخک که ممکن است کوتاه یا بلند باشد در شیار شاخکی واقع روی خرطوم قرار می­گیرد (شکل۱-۱). قسمت چماقی شاخک از تعداد متغیری بند (به طور معمول بیش از ۳ بند) تشکیل شده است (شکل۱-۱). فونیکول شاخک از ۵، ۶ و یا ۷ بند تشکیل شده­است (شکل۱-۱).
پاها در سرخرطومی­ها به خوبی رشد کرده و از قسمت­ های پیش­ران^[۱۹]، پی­ران^[۲۰]، ران^[۲۱]، ساق^[۲۲]، پنجه^[۲۳] و پیش­پنجه^[۲۴] تشکیل شده است. پنچه پا ۵ بندی و از نوع کریپتو­پنتامر^[۲۵] یا چهار بندی مخفی است (شکل۱-۲). پیش­پنجه دارای ۲ ناخن می­باشد که ممکن است در قاعده متصل یا جدا از هم باشند (شکل۱-۳). ساق پاهای جلویی، میانی و عقبی در قسمت انتهایی معمولا دارای خارهای بزرگی است (شکل۱-۲).

شکم در سرخرطومی­ها پنج بندی است و در انتهای آن پیژیدیوم^[۲۶] قرار دارد (شکل۱-۴). بندهای شکم اغلب توسط موهایی ریز پوشیده شده است. مقعر یا محدب بودن شکم در تشخیص جنس نر و ماده موثر است.