L. onopordi، L. affinis، L. liliputanus، L. grisescens، L. syriacus و Larinus sp. شناسایی گردید. سرخرطومی L. nidificans از مناطق بافت و دهسرد از روی علف هرز E. longipenicillatus جمع­آوری شد. این گونه سرخرطومی در ایران از مناطق بیرجند، خراسان، ایلام و تهران گزارش شده است (مدرس اول، ۱۳۷۶؛ گولتکین، ۲۰۰۸؛ مدرس اول، ۲۰۱۰ و لگالو، ۲۰۱۰). در جهان این گونه از ایران، سوریه، ترکمنستان و افغانستان گزارش شده است (ترمیناسین، ۱۹۶۷ و فرموس، ۱۹۸۷). گوئیبورت (به نقل از گولتکین، ۲۰۰۸) سرخرطومی L. nidificans را به عنوان اولین گونه تولید کننده مان روی گیاه میزبان E. persicus معرفی کرد. در تحقیق حاضر مشخص گردید که در منطقه کرمان لاروهای این سرخرطومی روی علف هرز E. longipenicillatus از بذور در حال رشدونمو درون طبق گل تغذیه کرده و درون طبق گل تبدیل به شفیره می­شوند. بنابراین، این سرخرطومی در این منطقه به عنوان یک عامل بیوکنترل این علف هرز نقش مهمی دارد. هدن (به نقل از گولتکین، ۲۰۰۸) گونه سرخرطومی L. mellificus Jekel, 1859 را به عنوان مترادف گونه L. nidificans معرفی کرد که روی گیاه میزبان E. persicus تولید مان می­ کند. در این تحقیق سرخرطومی L. onopordi در منطقه بافت از روی علف هرز E. lalesarensis جمع­آوری شد. گولتکین (۲۰۰۶) پراکنش سرخرطومی L. onopordi را از شمال­شرقی ترکیه و از روی علف هرز E. sphaerocephalus گزارش کرد. لاروهای این سرخرطومی از بذور در حال رشدونمو درون طبق گل گیاه میزبان تغذیه کرده و درون طبق گل تبدیل به شفیره می­شوند. ادنانی و همکاران (۱۳۸۳) پراکنش سرخرطومی L. onopordi را از استان قم گزارش کردند. این سرخرطومی در این منطقه روی گیاه E. cephalus فعالیت دارد و مان تولید می­ کند. لگالو و همکاران (۲۰۱۰) پراکنش سرخرطومی L. onopordi را از ایران در مناطق اردبیل، بوشهر، آذربایجان­شرقی، فارس، گیلان، اصفهان، کرمانشاه، لرستان، خراسان، کهکیلویه و بویراحمد، خوزستان، مرکزی، مازندران، قم، سمنان و تهران و نیز پراکنش آن را در جهان از مناطق غربی پالاارکتیک گزارش کردند. ترمیناسین (۱۹۶۷) گیاهان میزبان این سرخرطومی را گونه ­هایی از جنس Echinops و Onopordun معرفی کردند. گولتکین (c2006) سرخرطومی L. maculates Gyllenhal, 1836 را مترادف گونه
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

L. onopordi معرفی کرد. سرخرطومی L. affinis در این تحقیق در مناطق دلفارد و دهسرد از روی علف هرز E. aucheri جمع­آوری شد. فرموس (۱۹۸۷) سرخرطومی L. affinis را به صورت تک نمونه از منطقه چشمه­سرجاز ایران گزارش کرد. تاکنون اطلاعاتی درباره پراکنش، بیولوژی و گیاه میزبان این سرخرطومی گزارش نشده است. لذا، برای اولین بار در این تحقیق بیولوژی این سرخرطومی روی گیاه میزبان مربوطه مورد مطالعه قرار گرفت. در این تحقیق یک گونه سرخرطومیLarinus sp. در منطقه دهسرد از روی گیاه Cousinia stocksii جمع­آوری شد که قادر به تولید مان می­باشد. ولی، اطلاعاتی درباره بیواکولوژی این سرخرطومی در دسترس نمی ­باشد. گونه سرخرطومی L. liliputanus در منطقه دهسرد از روی علف هرز C. stocksii جمع­آوری شد. این سرخرطومی در ایران از مناطق اصفهان، فارس، گلستان، ایلام، خوزستان، مازندران، تهران و آذربایجان­غربی و در جهان از آسیای میانه، ایران و چین گزارش شده است (مدرس اول، ۱۳۷۶؛ باقری و نصراصفهانی، ۱۳۹۰؛ نعمت الهی، ۲۰۱۰ و لگالو و همکاران، ۲۰۱۰). در این تحقیق سرخرطومی L. syriacus از مناطق بافت و دهسرد از روی گیاه میزبان Carthamus oxyachantha جمع­آوری شد. این گونه در ایران از مناطق اردبیل، فارس، گلستان، کرمانشاه، مازندران و آذربایجان­غربی و در جهان از اروپای جنوبی، آسیای میانه و آسیای صغیر گزارش شده است (مدرس اول، ۱۳۷۶؛ لگالو و همکاران، ۲۰۱۰). همچنین گونه سرخرطومی L. grisescens در این تحقیق از مناطق بافت و دهسرد از روی علف هرز Carthamus oxyachantha جمع­آوری شد. لگالو و همکاران (۲۰۱۰) پراکنش این سرخرطومی را از ایران، اروپای جنوبی و آسیای صغیر گزارش کردند.
۴-۲- فراوانی نسبی و تنوع گونه ­ای جنس Larinus روی گیاهان میزبان مختلف
نتایج تحقیق حاضر نشان داد که سرخرطومی L. affinis با درصد فراوانی نسبی ۹۱ و ۸۹ درصد به ترتیب در سال­های ۱۳۸۹ و ۱۳۹۰ به عنوان گونه غالب جنس Larinus روی علف هرز E. aucheri؛ سرخرطومی L. nidificans با درصد فراوانی ۶۱ و ۵۱ درصد به ترتیب در سال­های ۱۳۸۹ و ۱۳۹۰ به عنوان گونه غالب جنس Larinus روی علف هرز E. longipenicillatus؛ سرخرطومی Larinus sp. با درصد فراوانی ۸۸ و ۵/۸۷ درصد به ترتیب در سال­های ۱۳۸۹ و ۱۳۹۰ به عنوان گونه غالب جنس Larinus روی علف هرز C. stocksii فعالیت دارند. حشرات کامل هر کدام از این سه گونه سرخرطومی از روی سایر گیاهان میزبان نیز جمع­آوری شدند ولی با تشریح طبق­های سایر گیاهان آلوده غیر از گیاه میزبان اختصاصی مشخص گردید که این سه گونه سرخرطومی نمی ­توانند روی سایر علف­های هرز غیر از گیاه میزبان اختصاصی چرخه زیستی خود را تکمیل نمایند. این نتایج نشان می­ دهند که هر کدام از این سه گونه سرخرطومی روی یک گیاه میزبان خاص فراوانی بیشتری دارد. لذا، به احتمال زیاد می­توانند در کنترل این علف­های هرز در طبیعت نقش موثری داشته باشند. سایر گونه­ های لارینوس شناسایی شده در این تحقیق روی گونه­ های گیاهی میزبان فراوانی پایینی را داشتند. این نتیجه نشان می­دهد که این گونه­ های گیاهی برای تغذیه این سرخرطومی­ها مطلوب نبودند و یا اینکه شرایط محیطی برای افزایش جمعیت این سرخرطومی­ها مناسب نبود. بنابراین، لازم است برای مشخص شدن این موضوع تحقیقات بیشتری انجام شود. در مورد فراوانی گونه­ های سرخرطومی لارینوس روی گیاهان میزبان مطالعه­ ای انجام نشده است تا بتوان آن را با نتایج این تحقیق مقایسه کرد.
شاخص تنوع و یکنواختی شانون در هر دو سال مورد مطالعه برای گونه­ های Larinus روی دو علف هرز E. aucheri و C. stocksii در مقایسه با سایر علف­های هرز مورد مطالعه به طور معنی­داری کمتر بود. از آنجا که شاخص