ــــــ . “مصدر در گویش دوانی". زبان شناسی. س۱۷. ش۲. پیاپی۳۴. پاییزـ زمستان ۱۳۸۱، ص ۶۳ـ۷۳.
۱ـ پسوندهای مصدر در گویش دوانی ۲ـ پیشوندهای مصدر در گویش دوانی ۳ـ مصدرهای مرکب ۴ـ مصدرهایی که فقط به سوم شخص مفرد صرف می‌شوند ۵ـ علامت نفی در مصدرها.
ــــــ . “نکاتی چند درباره گویش دوانی"، درهم‌اندیشی گویش‌شناسی ایرانی (مکان، زمان؟)، چکیده مقالات نخستین هم‌اندیشی گویش‌شناسی ایرانی. [بیجا: بی‌نا]، ۱۳۸۰، ص ۲۵.*
سلطانی، محمدعلی. “اولی‌ـ اولی‌ترـ اولی‌ترین". رشد آموزش و ادب فارسی. س۷. پیاپی ۲۹ـ۳۰. تابستان ـ پاییز ۱۳۷۱، ص ۷۴ـ۷۷.
تعریف شمس قیس رازی؛ چند مثال از آثار کهن.
سلطانی گردفرامرزی، علی. “پاسخی بر نقد …” [در پاسخ به انتقاد محمد مهیار از کتاب نگارش و دستور زبان فارسی سال چهارم] اطلاعات. ش۲۰۲۸۴. ۱۴ شهریور ۱۳۷۳، ص ۶ و۴.
سلمی، عباس. “یک نکته دستوری در گویش دوان"، در کنگره تحقیقات ایرانی (تبریز، ۲ـ۵ شهریورماه ۱۳۵۴)، مجموعه سخنرانی‌های ششمین کنگره تحقیقات ایرانی. زیرنظر ناصر بقایی، اکبر بهروز. تبریز: دانشگاه آذرابادگان، ۱۳۵۷، ج۳، ص ۸۹ـ۹۵.
برخی ویژگی‌های ایرانی میانه در گویش دوانی: ۱ـ آوایی ۲ـ واژگانی.
سلیم، عبدالامیر. “دستگاه صرف فعل در زبان پارسی میانه جنوبی". نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی تبریز. س۱۵. ش۲. تابستان ۱۳۴۲، ص ۱۱۹ـ۱۲۸.
خواتم شخصی یا ضمیرهای فاعلی متصل به بن‌مضارع در پارسی‌میانه جنوبی؛ خواتم شخصی یا ضمیرهای فاعلی متصل به بن مضارع در پارسی میانه شمالی پهلوی و پارتی.
سلیمی، صهبا. “گوناگون‌های زبان: زبان، گویش، لهجه". اطلاعات علمی. س۱۸. ش۳. پیاپی ۲۹۲. دی ۱۳۸۲، ص؟.*
سمایی، مهدی. “پردازش فعل مرکب". زبان شناسی. س۱۵. ش۲. پیاپی۳۰. پاییزـ زمستان ۱۳۷۹، ص ۱۸ـ۴۴.
۱ـ شیوه کار دستورسنج ورد پرفکت ۲ـ سابقه بررسی فعل مرکب ۳ـ معیار تشخیص فعل مرکب در دستورسنج.
ــــــ . “پردازش گروه اسمی". اطلاع‌رسانی. دوره ۱۸. ش۱ـ۲. پاییزـ زمستان ۱۳۸۱، ص؟.*
ــــــ . “مفرد و جمع در نمایه‌سازی". اطلاع‌رسانی. دوره ۱۶. ش۱ـ۲. زمستان ۱۳۷۹، ص ؟.
مفرد و جمع در نمایه‌سازی؛ نشانه‌های جمع در زبان فارسی؛ جمع در فارسی معاصر؛ شیوه کاربرد شمار در نمایه‌سازی.
ــــــ . “نقد کتاب زبان فارسی ". زبان شناسی. س۱۳. ش۱ـ۲. ۱۳۷۵.(تاریخ انتشار: آذر ۱۳۷۷)، ص ۱۶۷ـ۱۷۰.
ــــــ ؛ شمسایی، الهام. “بررسی یاء نسبت در واژه‌سازی". زبان شناسی. س۱۸. ش۱. پیاپی ۳۵. بهارـ تابستان ۱۳۸۲، ص ۶۲ـ۷۷.
۱ـ طرح مسأله و فرضیه ۲ـ سابقه تحقیق ۳ـ کاربرد و معانی یاء نسبت در منابع فارسی ۴ـ پیشنهاد ۵ـ یافته‌ها.
سمیعی، احمد [سمیعی گیلانی/ فروغ]. “اهمیت تطبیق خصوصیات ساختاری زبان‌های مبدأ و مقصد در آموزش زبان بیگانه". نامه پارسی (ویژه‌نامه نخستین همایش آموزش زبان فارسی در انگلستان). س۷. ش۴. پیاپی۲۷. زمستان ۱۳۸۱، ص ۷ـ۱۲.
تفاوت درآرایش و قواعد همنشینی واجی میان دو زبان فارسی و انگلیسی؛ تفاوت در سطح واژگانی؛ تفاوت‌های نحوی؛ مشکلات در حوزه معنایی.
ــــــ . “پیشوندهای فعلی در گویش گیلکی"، در هم‌اندیشی گویش‌شناسی ایران (مکان و زمان؟)، چکیده مقالات نخستین هم‌اندیشی گویش‌شناسی ایران. [بیجا: بی‌نا]، ۱۳۸۰، ص ۲۶.*
ــــــ ."ترکیب و اشتقاق دو ابزار واژه‌سازی"، در هم‌اندیشی مسایل واژه‌سازی و اصطلاح‌شناسی (تهران،۱۰ـ۱۸ اسفندماه ۱۳۷۸). مجموعه مقالات نخستین هم‌اندیشی مسایل
واژه‌گزینی و اصطلاح‌شناسی. ویراستاران: شیرین عزیزی‌مقدم، مژگان غلامی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی، فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی، ۱۳۸۰، ص ۲۱۳ـ۲۲۲.
هفت راه پیشنهادی برای واژه‌سازی؛ عوامل متعددی دخیل در واژه‌سازی؛ موازی دو عامل در تعادل زبان.
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))
ــــــ . “زبان شکسته و حدود کاربرد آن در صدا و سیما"، در سمینار زبان فارسی در صدا و سیما (تهران، ۲۳ـ۲۵ خرداد ماه۱۳۷۱)، دومین سمینار زبان فارسی در صدا و سیما. تهران: سروش، ۱۳۷۱، ص ۸۰ـ۸۶ .
شکستن زبان یعنی چه؟؛ مقایسه صورت‌‌های دوگانه زبان شکسته و زبان نوشته.
ـــــ. “فارسی بنویسیم“. نشر دانش. س۱۲. ش۴. خردادـ تیر ۱۳۷۳، ص ۲۴ـ۲۵.
دو عامل بیماری زبان فارسی: ترجمه ناشیانه، نوآوری و کاذب.
ـــــ . “فواید زبانی «شرح تعرف»". نشر دانش. س۱۲. ش۴. خردادـ تیر ۱۳۷۱، ص ۱۲ـ۲۱؛ مرداد ـ شهریور ۱۳۷۱، ص ۲۰ـ۲۹.
ویژگی‌های سبکی.
ــــــ . “کلمات دخیل مختوم به تاء مربوطه” [نقد کتاب"صورت ومعنی در واژگان فارسی نشانه پایانی تأنیث ت/ه در عربی"، اثر جان ر.بری، دانشگاه شیکاگو ۱۹۹۱م]. نشردانش. س۱۳. ش۴. خرداد ـ تیر ۱۳۷۲، ص ۴۴ـ۵۰.
ــــــ . “گویش گیلکی و مروری اجمالی بر تاریخچه مطالعه آن". نامه فرهنگ. دوره۳. س۹. ش۴. پیاپی۳۴. ۱۳۷۸، ص ۱۳۳ـ۱۳۹.
هدف از آشنایی با گویش‌ها؛ روش‌های مطالعه و تحقیق گویش گیلکی؛ مطالعات ایرانیان و خارجیان در این زمینه.
سمیعی، حسین [ادیب‌السلطنه]. “قاعده استعمال بعضی از کلمات". یغما. س۲. ش۵. مرداد ۱۳۲۸. ضمیمه شماره ۵، ۱۶ ص.
سی‌و دو کلمه همراه با معنی، نوع دستوری و کاربرد.
سمیعی، غلام‌رضا [سمیعی کیوان/ کیوان سمیعی/ کیوان]. اوراق پراکنده یا فرائد و فوائد گوناگون: “افعل التفضیل". تهران: کتابفروشی زوار، ۱۳۶۱، ج۱، ص۲۶ـ۲۸.
استعمال “اولی تر"؛ نظر برخی صاحب‌نظران گذشته؛ چرا سعدی واژه “اولی تر” را به کار برده است.
ــــــ . همان: “قاعده استعمال یکی از لواحق کلمات عربی در زبان فارسی"، ص۹۷ـ۱۰۲.
گردآوری قواعد کلی درباره “یاء مشدد” و “تا” توسط استاد مینوی؛ کلمات عله‌ای که به “یت” ختم می‌شوند.
ــــــ . همان: “یک ـ یکی"، ص۴۵ـ۴۸.
خلاصه‌ای از کتاب “مفرد و جمع و مفرد و نکره” اثر محمد معین؛ نظر ملک الشعراء بهار در جلد اول سبک‌شناسی.
سنگری، محمدرضا. “هنجارگریزی و فراهنجاری در شعر". رشد آموزش زبان و ادب فارسی. س۱۶. پیاپی ۶۴. ۱۳۸۱، ص ۴ـ۹.
هنجارگریزی آوایی؛ هنجارگریزی واژگانی؛ هنجارگریزی سبکی؛ هنجارگریزی گویشی؛ هنجارگریزی نوشتاری؛ هنجارگریزی تصویری.
سورتیچی، فخرالدین. “تکواژهای وابسته گویش مازندرانی". فرهنگ (ویژه زبان شناسی). فصلنامه پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی. س۹. ش۱. پیاپی۱۷. بهار ۱۳۷۵، ص ۱۳۳ـ۱۵۴.
پیشوندها؛ میانوندها؛ پسوندها.
سهیلی اصفهانی، ابوالقاسم. “اشاره‌ای به نظریه‌های زبان شناسی بوعلی‌سینا". پژوهش‌نامه فرهنگستان زبان ایران. ش۳. آبان ۱۳۵۷، ص ۵۹ـ۷۱.
آواشناسی فیزیکی و آواشناسی تولیدی؛ نظر بوعلی‌سینا در بیان تفاوت میان دو گروه آواها؛ تقسیم‌بندی لفظ و همبستگی میان آنها.
ــــــ . “تطابق فعل و مفعول در گویش‌های ایران". مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تربیت معلم تهران. ش۵. شهریور۱۳۵۸، ص ۷۴ـ۸۵؛ نیز: درکنگره تحقیقات ایرانی (کرمان، ۲۵ـ۳۰ شهریورماه ۲۵۳۶=۱۳۵۶)، هشتمین کنگره تحقیقات ایرانی. به‌کوشش محمد روشن. تهران: فرهنگستان ادب و هنر، ۱۳۵۸، ج ۲، ص ۲۸ـ۴۲.
بخش اول ـ طبقه‌بندی زبان‌ها، نقش دستوری میان فاعل فعل لازم ومفعول فعل متعدی در زبان‌های “ارگتیو"؛ بخش دوم ـ زبان‌ها و گویش؛ مطالعه و گویش‌های ایرانی در چارچوب نظریه مجهول بودن ساخت در"ارگتیو".
ــــــ . “توصیف تأویلی افعال ناقص در زبان فارسی". مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تربیت معلم تهران.ش۱. ۱۳۵۶، ص ۳۳ـ۴۳.*
ــــــ . “زبان زن و مرد". مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تربیت معلم تهران. ش۲. اسفند ۲۵۳۶=۱۳۵۶، ص ۵۹ـ۶۳.
